“Drie jaar lang, in de onderbouw, heeft ze moeite gehad met Engels en na één les bij de nieuwe docent snapt ze de grammatica wel.” Ik val middenin het gesprek tussen collega’s terwijl ik de docentenwerkruimte inloop. Terwijl ik mijn kopie uit de printer haal begrijp ik de strekking van het verhaal en denk hoe mooi het zou zijn om zo’n constatering, dat een leerling je vak begrijpt, als compliment te geven aan de desbetreffende collega die de les gegeven heeft.

We klagen wat af, met z’n allen. Over de werkdruk, deadlines, lastige leerlingen, moeilijke ouders, iets te sterk ruikende collega’s of het management dat weer een nieuwe top-down oplossing heeft ingevoerd. Het geeft potentieel stress op de werkvloer, iets dat we absoluut niet kunnen gebruiken in ons vak, dat toch al zoveel druk geeft. We houden constant onze bordjes draaiende op het toneel.

Gelukkig zijn er ook momenten dat je met elkaar op een terrasje zit of in een café samen borrelt, soms krijg je in een gesprek zelfs te horen dat die-en-die leerling zo’n fan van jouw lessen is, terwijl je dat van die leerling zelf nog helemaal niet door had. Dat soort momenten moet je koesteren, want het zijn de zeldzame momenten waarop je begrijpt dat jouw lessen en alle moeite die je elke keer weer doet om ze verder te krijgen, echt waardevol zijn.

Leraar is het mooiste vak dat er bestaat. Om onzekere pubers die nog weinig weet hebben van hun toekomst te mogen begeleiden in de zoektocht er naartoe, is bijzonder waardevol. Het is voor velen van ons de drijfveer geweest om in het onderwijs te willen werken, idealisten als we zijn. Onthoud daarom de momenten dat je een compliment krijgt, van een ouder, een schoolleider, een collega of een leerling, want ze zijn immers onbetaalbaar en onmisbaar om aan het eind van de werkdag met een opgewekt humeur naar huis te gaan.

Ik was in ieder geval maar wát blij om te horen dat het gesprek over de Engelse grammatica over mijn les ging. Mijn weekend kon niet meer stuk.

Olaf Koot, docent en mentor