Verschillen spelen in onze samenleving nog altijd een rol. Afkomst, huidskleur, geloof, geaardheid en een fysieke of mentale beperking beïnvloeden je toekomst. ‘Iedere leerling een eerlijke kans’, zet Carmel daartegenover in Koers 2025. Maar is dat écht haalbaar? Het vernieuwde Carmelpanel reageert op de stelling: ‘In de klas mag je zijn wie je bent’.

Verschillen spelen in onze samenleving nog altijd een rol. Afkomst, huidskleur, geloof, geaardheid en een fysieke of mentale beperking beïnvloeden je toekomst. ‘Iedere leerling een eerlijke kans’, zet Carmel daartegenover in Koers 2025. Maar is dat écht haalbaar? Het vernieuwde Carmelpanel reageert op de stelling: ‘In de klas mag je zijn wie je bent’.

Het zijn twee bijzondere verhalen, van Vinus Almarou en Eva Joret. Allebei leerlingen van Het Hooghuis in Oss die een ongebruikelijke leerroute hebben afgelegd. ‘Het gaat om de wisselwerking’, zegt mentor Theo van Welie. ‘Je wilt als school kansen geven, maar de leerling moet die willen nemen. Dan komt het aan op de persoonlijkheid, van docent en leerling.’

Medio vorig jaar heeft Stichting Carmelcollege de procedure opgestart voor de selectiefase inzake de Niet-openbare Europese aanbesteding Advies- en bijbehorende diensten Onderwijshuisvesting en Technische installaties. Helaas heeft Carmel moeten besluiten om deze procedure in te trekken en over te gaan tot een heraanbesteding.

Drie zoenen voor allen voor een gezonder en gelukkig jaar! Zo'n smakkende zoen, links-rechts-links, waarbij de neuzen elkaar net niet raken. Jarenlang heb ik daarop geoefend, met een soepele beweging, bukkend (ik meet bijna 2 meter) en zo ook gelijk een veilige afstand creërend tussen mij en de ander. Door de jaren heen heb ik mijn terrein vergroot om met de zoen te wensen, groeten of feliciteren. Eerst alleen vrouwen, jaren daarna ook mannen in de familie en uiteindelijk ook mannen in de vriendenkring. Na jaren had ik ze (bijna) allemaal zo ver, er mocht gezoend worden. Behalve op het werk, daar zoen ik uitsluitend de vrouwen. Sommige mannen en vrouwen konden er niet aan wennen, mijn antenne daarvoor stond altijd aan. De subtiele gestrekte arm of aarzelende beweging was voor mij altijd voldoende om terug te deinzen en te volstaan met een welgemeende handdruk. Geen probleem, dacht ik.