Over een paar maanden is het zo ver: pensioen! Natuurlijk verheug ik me erop. Geen verplichtingen meer, geen nakijkwerk, tijd genoeg om al die dingen te gaan doen waar ik al jaren niet aan toekom. Maar dit laatste schooljaar heeft de overgang er niet makkelijker op gemaakt. Hoe het precies komt weet ik niet, maar alles zit mee en alles loopt op rolletjes. Vriendelijke leerlingen, goede resultaten, een fijne sectie en heel belangrijk: kleine klassen. 33 leerlingen in 6 vwo en 35 leerlingen in 4 vwo, dat betekent vier klassen van rond de 17 leerlingen. Sorry collega’s. Ik ga elke ochtend fluitend naar school.

Op het VO-congres werd de afsluiter gedaan door Jaap Bressers, een cabaretier in een rolstoel met een hoge dwarslaesie. Deze liep hij op na een duik in de zee in Portugal. Daar heeft hij het “Carlos momentje” ervaren. Hij zat aangesloten aan allerlei apparatuur, maar volledig vreemd in zijn lichaam. Als hij in paniek raakte, dan kwam verpleegster binnen, keek op alle monitoren, zag dat alles goed was en liep weer naar buiten.

Curriculumvernieuwing. Scholen werken er samen hard aan in ontwikkelteams. Voorzitter Rosenmöller complimenteerde de volle zaal van het VO-congres ermee. Het thema van de dag was immers “Creatief met curriculum”. Maar het venijn zat ‘em in de staart van zijn betoog: er moet meer beweging komen in de vernieuwing op school, en dat moeten we vooral samen doen, op alle niveaus en over de grenzen van onze scholen en besturen.

Een vinger gaat omhoog in 4H6. ‘Mevrouw, ik weet allang wat ik wil worden en studeren - triomfantelijke blik en vervolgens armen over elkaar - ‘dus,' vervolgt ze,’ hoef ik geen andere opleidingen te onderzoeken’. ‘Aha’, denk ik, ‘alweer een mazzelaar die het nu al weet’.

Naar aanleiding van een schenking hadden we extra geld om aandacht te besteden aan socialisatie en persoonsvorming van leerlingen. Dat is natuurlijk hartstikke fijn! Na een proces van brainstormen met docenten van verschillende Carmelscholen over wat impact zou hebben op vmbo-brugklasleerlingen, maar wat ook bruikbaar zou zijn voor anderen, ontstond een samenwerking met theatergroep De Nieuwe Koning. Zij creëerden een interactieve voorstelling, waarbij leerlingen leren reflecteren op situaties waarmee ze dagelijks te maken krijgen. Daarnaast ontwikkelde een aantal docenten van Twents Carmel College een lessenreeks ‘Kritisch leren denken’. In eerste instantie is het uitgerold op drie Carmelscholen. Leerlingen worden eerst via een mentorles voorbereid, krijgen dan de voorstelling te zien en vervolgens is er in een paar lessen ruimte om onder andere nader in te gaan op de onderwerpen die nog niet goed zijn besproken. Vanuit pedagogisch perspectief is het geweldig dat leerlingen in groepsverband gedrag kunnen bespreken en uitproberen.

“Drie jaar lang, in de onderbouw, heeft ze moeite gehad met Engels en na één les bij de nieuwe docent snapt ze de grammatica wel.” Ik val middenin het gesprek tussen collega’s terwijl ik de docentenwerkruimte inloop. Terwijl ik mijn kopie uit de printer haal begrijp ik de strekking van het verhaal en denk ik hoe mooi het zou zijn om zo’n constatering, dat een leerling je vak begrijpt, als compliment te geven aan de desbetreffende collega die de les gegeven heeft.

Speciaal voor Carmel hebben aanbieders van onderwijsmethoden zich op de Carmel Leermiddelenmarkt in het beste pak gestoken. Bovendien zijn ze met velen, een grote uitgever brengt zelfs 40 m/v sterk mee. In verschillende kraampjes prijzen de aanbieders de waar aan, methodes staan uitgestald en ze presenteren de dienstverlening. Er staan lekkere gebakjes en je kunt zelfs een selfie-cappuccino (ook wel “selfiecino” genoemd) drinken. Het is duidelijk dat het ernst is en dat het ergens om gaat.

Traditiegetrouw maken leerlingen in 5 havo en 5 vwo als laatste opdracht van het schoolexamen voor het vak levensbeschouwing het Levensvisieboek. Of beter gezegd hun levensvisieboek. Aan de hand van de onderdelen verleden (1): wat zijn de wortels van mijn leven (o.a. mijn familie, levensbeschouwing die ik van huis heb meegekregen) en mijn levensgeschiedenis geven leerlingen hun antwoord op deze vraag.

‘Ik kan er dit jaar schooljaar even geen curlingouders bij hebben’, verzuchtte juf Ank in de nieuwste aflevering van De Luizenmoeder. Sinds zondagavond speelt deze zin door mijn hoofd. Natuurlijk wil je als ouder het beste voor je kind. Maar wanneer slaat dit door in het beroven van je kind van een faalervaring, waar ze juist van leren? En wat als je als ouder gewoon niet in staat bent om je kind goed te helpen?

Vorige week liep ik om iets over half negen de school binnen. Een groepje leerlingen uit de derde klas liep hard pratend en lachend juist naar buiten. Een uur lesuitval en dus naar de supermarkt voor chips, broodjes frikandel en energydrank. ‘Hey’, riep de ene jongen naar dat blonde meisje, ‘ga jij dat pretpakket kiezen, ben je dom of zo?’