Als ik van de personeelskamer op mijn school – Bonhoeffer College, locatie Van der Waalslaan in Enschede – naar mijn leslokaal loop, kom ik langs een aantal kleurrijke ramen die een mooi effect creëert in de gang als de zon erdoor schijnt.

In het klimaatakkoord staat dat alle gebouwen straks klimaatneutraal moeten zijn. Dat wil zeggen: geen (negatief) effect op de klimaatverandering. Als onderwijsstichting vinden wij dat natuurlijk heel belangrijk. De allereerste maatregelen zijn al gedeeltelijk neergezet in ons meerjarenonderhoudsplan. Het heeft nogal wat voeten in de aarde. Huiseigenaren maken zich zorgen over wie er voor de kosten opdraait als zij van het gas af moeten. Maar ook scholen hebben die zorg. Als we straks niet meer aan de norm voldoen, wie betaalt dan de rekening?

Voor het College van Bestuur is de periode aangebroken dat we alle Carmelinstellingen bezoeken in het kader van de halfjaarlijkse managementgesprekken. In deze gesprekken willen we een beeld krijgen van de zaken en ontwikkelingen die op schoolniveau spelen, maar we gaan vooral met elkaar de dialoog aan om te ontdekken hoe we nog beter kunnen zorgdragen voor de ontwikkeling van onze leerlingen.

Op Twitter las ik laatst een opmerking van een mevrouw die zich een foute opmerking van haar middelbare schooldocent herinnerde (“Jij kunt beter een niveau lager gaan doen”) en deze herinnering op social media had gedeeld. Ze vervolgde met de constatering dat de frustratie over deze foute inschatting haar zoveel wilskracht had gegeven om de betreffende docent te laten zien dat ze veel meer waard was dan hij had ingeschat, dat ze uiteindelijk de universiteit had afgerond. Tot slot vroeg ze haar volgers om hun eigen herinneringen van pijnlijke inschattingen door hun docenten te delen.

Daar zit je dan, op de kamer van de directeur, tussen jouw ouders in. Het is bloedheet vanwege de minimale ventilatie en de felle zon, en toch houd je jouw jas aan. Tot aan de kin dichtgeritst. Ik heb de afgelopen anderhalve week drie keer met je gesproken. Jouw moeder heb ik twee keer aan de telefoon gehad. Dit gesprek is onvermijdelijk. De stemming is een beetje grimmig. De elektriciteit hangt in de lucht alsof het zo gaat onweren.

Bij veel van onze, maar ook andere VO-scholen, staat maatwerk hoog op de agenda. Of het nu gaat om intern differentiëren, dus in het klaslokaal voor individuele of groepjes leerlingen versnellen, vertragen, verbreden of verdiepen van de lesstof. Of om extern differentiëren, waarbij je je als school meer richt op een aanvullend en onderscheidend aanbod. Maatwerk is het overkoepelende thema, waarbij verschil wordt gemaakt tussen leerlingen. Maatwerk krijgt op scholen uiteenlopend invulling. Soms door uitbreiding van keuzewerktijd op het rooster, de mogelijkheid tot het doen van vervroegd examen of examen doen op een hoger niveau. Of door een deel per week helemaal anders in te vullen dan een normale lesdag. Leerdoeldenken en individuele leerroutes worden nagestreefd. Naast het op maat snijden van ons onderwijs voor het individu, blijft de groep er ook. Daar vindt veel vorming plaats en vooral in de sociale context van de groep vindt het leren plaats.
 

Stilte is “de ervaring van geen enkel geluid, of de ervaring van zo weinig geluid dat het als volledig natuurlijk en rustgevend wordt beschouwd. Stilte kan echter ook als beklemmend of bedreigend worden ervaren. De ervaring van "geen geluid" betekent niet dat er geen geluid aanwezig is.”

Een jaar of wat geleden werd me gevraagd of ik mee wilde doen in het schoolorkest van onze school. Ik voelde me vereerd, ik had al jarenlang bewonderend gekeken en geluisterd naar de optredens die her en der gedaan werden en realiseerde me dat ik dat niveau nooit zou halen. Natuurlijk, ooit, toen ik nog een jonge vent was (zo ongeveer in de leeftijd van onze leerlingen) droomde ik van een leven als wereldberoemd musicus. Ik zou spelen in The Cavern Club in Liverpool. De deuren van vermaarde zalen en arena’s zouden voor mij geopend worden, omdat iedereen zoveel talent en muzikaliteit zou willen zien en horen.

Sander Dekker heeft met zijn beste wil, inzicht en bevlogenheid de weg vrijgemaakt voor drempelloze toelating voor 4 vmboleerlingen naar 4 havo. De taak is nu aan Arie Slob om deze missie te volbrengen. Als het gaat zoals het moet gaan, zal de drempelloze toelating volgend schooljaar al ingaan. Ik hou, eerlijk gezegd, mijn hart vast.

Over een paar maanden is het zo ver: pensioen! Natuurlijk verheug ik me erop. Geen verplichtingen meer, geen nakijkwerk, tijd genoeg om al die dingen te gaan doen waar ik al jaren niet aan toekom. Maar dit laatste schooljaar heeft de overgang er niet makkelijker op gemaakt. Hoe het precies komt weet ik niet, maar alles zit mee en alles loopt op rolletjes. Vriendelijke leerlingen, goede resultaten, een fijne sectie en heel belangrijk: kleine klassen. 33 leerlingen in 6 vwo en 35 leerlingen in 4 vwo, dat betekent vier klassen van rond de 17 leerlingen. Sorry collega’s. Ik ga elke ochtend fluitend naar school.