Ik zit nog na te genieten van de Carmel Hattiedag die plaatsvond in november. Professor John Hattie komt jaarlijks naar Nederland voor het congres ‘Leren zichtbaar maken’. Dit jaar was het Carmel gelukt om een exclusief programma met Hattie te organiseren voor 300 Carmelmedewerkers. Een mooie mix van docenten, schoolleiders en leerlingen kwam vol verwachting samen.

"Een goed begin is het halve werk
Maar een goed begin is maar de helft
De tweede helft, maar ikke hoef geen help"

Meneer, weet u waar ik afgelopen zaterdag naar toe ben geweest? Naar Normaal! Leuk hè? Ik vond dat zooo gaaf. Bent u wel eens bij Normaal geweest, want u komt toch uit de Achterhoek? Dat vind ik zo grappig hè, dat u uit de Achterhoek komt, net als Normaal. Woont u daar ook vlak bij in de buurt? Ze zijn wel een beetje lomp ja, maar wel heel gaaf.
Trouwens meneer, u heet Jos hè? Dat vind ik zo’n leipe naam. Leip ja.

Ik weet niet wat er met mijn vierdeklassers aan de hand is dit jaar. Ze floepen er zo maar van alles uit. Wat ze voelen, wat ze vinden, wat ze denken. En dat allemaal heel vaak, heel hard, heel onsubtiel. Ik ben dat niet gewend, ik heb eigenlijk nog nooit meegemaakt dat leerlingen van vijftien en zestien die over ik heb de hele dag al jeuk aan mijn linkertiet drie jaar op de universiteit zitten zo massaal emotionele scheten laten in de klas.

Over een paar maanden is het zo ver: pensioen! Natuurlijk verheug ik me erop. Geen verplichtingen meer, geen nakijkwerk, tijd genoeg om al die dingen te gaan doen waar ik al jaren niet aan toekom. Maar dit laatste schooljaar heeft de overgang er niet makkelijker op gemaakt. Hoe het precies komt weet ik niet, maar alles zit mee en alles loopt op rolletjes. Vriendelijke leerlingen, goede resultaten, een fijne sectie en heel belangrijk: kleine klassen. 33 leerlingen in 6 vwo en 35 leerlingen in 4 vwo, dat betekent vier klassen van rond de 17 leerlingen. Sorry collega’s. Ik ga elke ochtend fluitend naar school.