Bij het lezen van het boek “Eindelijk thuis” van Henri Nouwen trof ik de volgende beeldspraak: “Nadenkend over mijn eigen leven, besef ik steeds duidelijker hoe lang ik de rol van toeschouwer heb gespeeld… Altijd wilde ik meester blijven van mijn geestelijke reis. Nooit durfde ik het aan om de veilige positie van toeschouwer in te ruilen voor de kwetsbare positie van actor.”

We hebben een heerlijke zomer genoten. Althans: dat hoop ik voor jullie. Op het moment van schrijven (medio juni) zijn veel landen in Europa van kleur verschoten, oftewel het reisadvies van steeds meer landen is verschoven van oranje naar geel en groen. Dus dat heeft mogelijkheden geboden om de vleugels uit te slaan, de grens te verleggen en afstand te nemen van thuis en het werk. En dat was nodig, want wat zijn we afgelopen jaar razend druk geweest met de wisselende omstandigheden en we zijn met regelmaat overvallen door het gevoel van voortploeteren en 'overleven'. 

Hé, dat klopt toch niet? Het is toch ‘Kennis is máár de helft’? Dat is die mooie uitspraak van Titus Brandsma, over dat onderwijs meer zou moeten zijn dan schoolvakken, cijfers en cognitie. Dat het gaat om ontplooiing in brede zin? Dat is zeker zo, maar op dit moment is kennis soms méér dan de helft.

Spankracht en ontspanning, een van de dualiteiten die aan bod komt in het boekje ‘Volharden in de broosheid’ van Bert Roebben. Het gaat over spiritualiteit in tijden van Corona.

Ik verkeer in meerdere werkelijkheden. Natuurlijk verkeer ik in de Coronawerkelijkheid en die is geïsoleerder dan de werkelijkheid van voorheen. Mijn wereld is veel kleiner geworden, ik zit nauwelijks meer achter het autostuur op de A1, op weg naar de Carmelscholen of de VO-raad.