Ooit heb ik serieus overwogen om het onderwijs vaarwel te zeggen. Ik was achter in de veertig, zat al jaren in het onderwijs en voelde me opgedroogd. Moe, inspiratieloos en al dat nakijkwerk helemaal zat. Er was ook dat andere dat steeds maar aan me bleef trekken: het creatieve, de kunst, dingen maken. Al op de middelbare school was dat het dilemma, ga ik iets creatiefs doen of iets met talen. Toen ik later nog een opleiding beeldende vorming deed, werd ik helemaal bevestigd: iets maken geeft me een enorme kick. Tijd voor een andere keuze?

Er hangt mist, witte wieven die zweven boven de weilanden zijn op het moment van schrijven (het is nog herfst) niet bijzonder of lastig, maar mooi. De herfst is ook de tijd van de begrotingen en de witte wieven zweven ook boven de meerjarenbegroting. Het zicht vooruit is dan ook beperkt. Net als de seizoenen, laat ook onze Carmelmeerjarenbegroting zich ondanks de mistflarden voorspellen.

Een aantal weken geleden hielden Wende Snijders en Bas Heijne een pleidooi om het lied ‘Mens, durf te leven’ tot een nationaal lijflied te maken. Dat pleidooi ondersteun ik van harte. Het lied gaat over de worsteling die er is tussen individualiteit en collectiviteit. Deze persoonsvorming en socialisatie is, samen met kwalificatie, de kern van ons werk. Aan de ene kant helpen we jongeren om deel uit te maken van een groep. Anderzijds zijn we volop aan het werk met (individuele) persoonsvorming.

Sommige zinnen blijven je altijd bij. Ooit was er een leerling die in de klas zei: “Meneer, dit vak gaat helemaal nergens over.” Ik was hevig gepikeerd en begon me meteen te verdedigen. In mijn les leerde je Frans praten!

Een jaar geleden aanvaardde ik de baan van voorzitter College van Bestuur van Stichting Carmelcollege. Voor de buitenwereld is dat niet altijd een positieve keuze: bestuurders zijn per definitie machtsbeluste, megalomane mensen en besturen die wat groter van omvang zijn, zijn per definitie slecht. Je moet dus wel een beetje gek zijn om met veel genoegen aan zo’n klus te beginnen. Ik ben nu een jaar verder en als ik terugkijk zie ik veel dingen om trots op te zijn. Ik deel ze graag met je.

Het Carmelcollege Gouda biedt, met uitzondering van praktijkonderwijs, alle vormen van voortgezet onderwijs aan. Gouda kent onderwijs in alle denkbare denominaties. Dat maakt de concurrentie heftig en de strijd om de leerling is hier op alle scholen voelbaar. Het maakt mij trots dat het ons is gelukt om op het Antoniuscollege, de havo/vwo-locatie, een aansprekend en veelzijdig aanbod te realiseren en de instroom van leerlingen fors uit te breiden.

Sommige dingen staan zó ver van me af, dat ik telkens oprecht verbaasd ben als ze zich weer voordoen. Een paar weken geleden ging ik met mijn mentorleerlingen naar een voorlichtingsmiddag op de UT in Enschede, vijf voorlichtingen van universitaire studies van telkens een halfuur.

Mijn mobiele telefoon heb ik altijd in de buurt. Handig om even te appen, te mailen, een tweet te plaatsen, Facebook te checken, de files op de A1 te vermijden, etc. Zelfs 's nachts ligt mijn mobieltje aan de lader op het nachtkastje. Zodat ik maar niets “mis”.

"Potentiële leraren haken massaal af, hoe graag ze ook voor de klas willen staan. Ze missen carrièreperspectief, uitdaging en salaris”. Zo opende De Stentor eind januari de ochtendkrant. Mijn ogen bleven haken aan dat massale verlangen om voor de klas te willen staan. Het zou gaan om ruim veertig procent van de hoogopgeleide Nederlanders die "iets goeds wil doen voor de maatschappij en zo het beste uit leerlingen willen halen". Maar ze doen het niet.

Deze maand staat Nederland stil bij 100 jaar vrijheid van onderwijs. Bijzonder onderwijs was al eerder vrijelijk toegestaan, maar werd tot 1917 niet gesubsidieerd door de overheid. Daarna ontstond grote diversiteit aan scholen. Ook binnen Carmel is diversiteit een groot goed.