Maandag was ik naar Het Hooghuis in Oss. Twee keer per jaar voert het College van Bestuur een zogeheten managementgesprek met iedere instelling. Onderweg in de auto realiseer ik me hoe fijn het is om de scholen en collega’s weer fysiek te kunnen bezoeken in plaats van digitaal. We hebben natuurlijk veel te bespreken. Denk aan de financiën en huisvesting, een terugblik op ervaringen tijdens de coronaperiode, maar ook het NPO. Welke acties gaat de school uitvoeren om leerlingen op sociaal emotioneel vlak, op leervertragingen en op persoonsvorming weer ‘recht te trekken’?

Wandelen is in. Vorige week liep ik met mijn vrouw Erna opnieuw twee etappes van het Kustpad. Dat pad begint in Sluis en volgt dan de kust omhoog. De frisse zeewind. Het geluid van de meeuwen. Het verweerde beton van de keringen. En stilte afgewisseld met een gesprek. Ploegend door het zand met je rugzak vol bagage is het tempo laag. Dus ook alle tijd om te kletsen of om je heen kijken, en samen stil te zijn.

Voor deze blog raakte ik geïnspireerd door het boek Obstinate Education – Reconnecting School and Society, van Gert Biesta. Hij schetst dat we met z’n allen leven op één planeet. Wanneer iedereen krijgt wat ‘ie wil, hebben we geen planeet meer. Niks is helemaal maakbaar. En als je dat weet, dan hebben we een gezamenlijke verantwoordelijkheid om ervoor te zorgen dat we onderwijs krijgen om hiermee om te gaan. Obstinaat onderwijs geeft mee dat je nadenkt over het belang van het collectief, en dat dit belang soms voorbij vrijheid van het individu gaat. Op het moment dat je dit niet onder ogen wilt zien, dan loop je altijd tegen alle grenzen aan. 

Valt het met geld goed te maken? De door de leerlingen geleden schade. Gras groeit immers niet harder door eraan te trekken. Met andere woorden: de opgelopen vertraging in het leren is er. Tegelijkertijd dient het voorjaar zich aan. In de tuin is het de tijd om het gras te verticuteren, en kalk en mest uit te strooien. Hoewel mijn grasveld geleden heeft onder de extreme sneeuwval, weet ik dat het met zorg en aandacht weer bijtrekt. Vanaf mijn thuiswerkplek heb ik er goed zicht op en volg ik het nauwlettend. Hoe zit dat met onze leerlingen in het VO, wat kunnen we doen met een zak poen? 

Werken in het onderwijs onder het gesternte van Corona is zeker geen “makkie”. Ik zie docenten en leidinggevenden zich vol inzetten voor onze leerlingen en zich steeds weer aanpassen aan de veranderende omstandigheden. Leerlingen van alle jaarlagen mogen en gaan op dit moment weer iets meer naar school. De symbiotische eenheid van leerling en leraar wordt weer deels hersteld. En dat is merkbaar op school. De gang naar school valt nu samen met het moment van het openen van de staldeuren en de gang van de koeien naar de wei. De koeien springen een gat in de lucht als ze de wei weer mogen betreden. En ongeveer zo zal het er afgelopen week ook op veel scholen hebben uitgezien: dartelende leerlingen en leraren in de school. Het lentegevoel breekt door.