Als docent in hart en nieren, vind ik het altijd buitengewoon leuk om uitgenodigd te worden op een school om lessen te bezoeken en collega’s te spreken. Ook het contact met leerlingen is altijd bijzonder inspirerend. Langzaam ben ik eraan gewend geraakt dat vrijwel niemand je kent als je als Carmelbestuurder zo’n school binnenloopt. Bij het noemen van je naam gaat er bij bijna niemand een lampje branden. Altijd fijn als de locatiedirecteur je dan even voorstelt in de docentenkamer. Maar dan nog loop je weleens een klas in en vraag je netjes of je even de les mag bijwonen, waarop de meeste docenten wel vriendelijk ‘ja’ roepen maar toch even vragen wat ik kom doen en wie ik ben.

Op het VO-congres werd de afsluiter gedaan door Jaap Bressers, een cabaretier in een rolstoel met een hoge dwarslaesie. Deze liep hij op na een duik in de zee in Portugal. Daar heeft hij het “Carlos momentje” ervaren. Hij zat aangesloten aan allerlei apparatuur, maar volledig vreemd in zijn lichaam. Als hij in paniek raakte, dan kwam verpleegster binnen, keek op alle monitoren, zag dat alles goed was en liep weer naar buiten.

Curriculumvernieuwing. Scholen werken er samen hard aan in ontwikkelteams. Voorzitter Rosenmöller complimenteerde de volle zaal van het VO-congres ermee. Het thema van de dag was immers “Creatief met curriculum”. Maar het venijn zat ‘em in de staart van zijn betoog: er moet meer beweging komen in de vernieuwing op school, en dat moeten we vooral samen doen, op alle niveaus en over de grenzen van onze scholen en besturen.

Naar aanleiding van een schenking hadden we extra geld om aandacht te besteden aan socialisatie en persoonsvorming van leerlingen. Dat is natuurlijk hartstikke fijn! Na een proces van brainstormen met docenten van verschillende Carmelscholen over wat impact zou hebben op vmbo-brugklasleerlingen, maar wat ook bruikbaar zou zijn voor anderen, ontstond een samenwerking met theatergroep De Nieuwe Koning. Zij creëerden een interactieve voorstelling, waarbij leerlingen leren reflecteren op situaties waarmee ze dagelijks te maken krijgen. Daarnaast ontwikkelde een aantal docenten van Twents Carmel College een lessenreeks ‘Kritisch leren denken’. In eerste instantie is het uitgerold op drie Carmelscholen. Leerlingen worden eerst via een mentorles voorbereid, krijgen dan de voorstelling te zien en vervolgens is er in een paar lessen ruimte om onder andere nader in te gaan op de onderwerpen die nog niet goed zijn besproken. Vanuit pedagogisch perspectief is het geweldig dat leerlingen in groepsverband gedrag kunnen bespreken en uitproberen.

Speciaal voor Carmel hebben aanbieders van onderwijsmethoden zich op de Carmel Leermiddelenmarkt in het beste pak gestoken. Bovendien zijn ze met velen, een grote uitgever brengt zelfs 40 m/v sterk mee. In verschillende kraampjes prijzen de aanbieders de waar aan, methodes staan uitgestald en ze presenteren de dienstverlening. Er staan lekkere gebakjes en je kunt zelfs een selfie-cappuccino (ook wel “selfiecino” genoemd) drinken. Het is duidelijk dat het ernst is en dat het ergens om gaat.

‘Ik kan er dit jaar schooljaar even geen curlingouders bij hebben’, verzuchtte juf Ank in de nieuwste aflevering van De Luizenmoeder. Sinds zondagavond speelt deze zin door mijn hoofd. Natuurlijk wil je als ouder het beste voor je kind. Maar wanneer slaat dit door in het beroven van je kind van een faalervaring, waar ze juist van leren? En wat als je als ouder gewoon niet in staat bent om je kind goed te helpen?

Afgelopen vrijdag was ik bij het congres OnderwijsInzicht om mede richting te geven aan ICT in het onderwijs. De dag werd omlijst door het uitbrengen van het Technologiekompas 2019-2020, genaamd 'Onderwijs in een kunstmatig intelligente wereld'.

Deze week werd ik geïnterviewd door een leerling vanwege mijn bestuurlijke “topfunctie” als vrouw. Ik was wel benieuwd naar de vragen die zij zou gaan stellen. Die gingen onder andere over of ik nadelen ondervond om als vrouw in deze functie terecht te komen en of ik wel evenveel verdien als mijn mannelijke collega’s. 

Trotse vader van drie kinderen, dat ben ik. Ze zijn me alle drie even lief, hoewel ze nogal verschillen. De oudste twee zijn dames van 19 en 21 en beiden aan de studie. Ik moest aan mijn twee studerende dames denken tijdens een lezing van Kees Vuijk over kansenongelijkheid. Deze woonde ik bij tijdens een vergadering van de Ledenadviesraad van de VO-raad. Zijn verhaal gaat over het streven van het onderwijs om iedereen gelijke kansen te bieden en dat dat streven heeft geleid tot een diepe kloof tussen hoger en lager opgeleiden. Door verbetering van determinatie is nu intelligentie in plaats van afkomst bepalend voor iemands maatschappelijke kansen. Én: intelligentie is erfelijk. Het lijkt zo alsof een dubbeltje dus nooit een kwartje kan worden. En omdat iedere groep in zijn eigen bubbel zit blijft dat ook zo. Bijzonder ongemakkelijk.

Er hangt mist, witte wieven die zweven boven de weilanden zijn op het moment van schrijven (het is nog herfst) niet bijzonder of lastig, maar mooi. De herfst is ook de tijd van de begrotingen en de witte wieven zweven ook boven de meerjarenbegroting. Het zicht vooruit is dan ook beperkt. Net als de seizoenen, laat ook onze Carmelmeerjarenbegroting zich ondanks de mistflarden voorspellen.