Deze week werd ik geïnterviewd door een leerling vanwege mijn bestuurlijke “topfunctie” als vrouw. Ik was wel benieuwd naar de vragen die zij zou gaan stellen. Die gingen onder andere over of ik nadelen ondervond om als vrouw in deze functie terecht te komen en of ik wel evenveel verdien als mijn mannelijke collega’s. 

Trotse vader van drie kinderen, dat ben ik. Ze zijn me alle drie even lief, hoewel ze nogal verschillen. De oudste twee zijn dames van 19 en 21 en beiden aan de studie. Ik moest aan mijn twee studerende dames denken tijdens een lezing van Kees Vuijk over kansenongelijkheid. Deze woonde ik bij tijdens een vergadering van de Ledenadviesraad van de VO-raad. Zijn verhaal gaat over het streven van het onderwijs om iedereen gelijke kansen te bieden en dat dat streven heeft geleid tot een diepe kloof tussen hoger en lager opgeleiden. Door verbetering van determinatie is nu intelligentie in plaats van afkomst bepalend voor iemands maatschappelijke kansen. Én: intelligentie is erfelijk. Het lijkt zo alsof een dubbeltje dus nooit een kwartje kan worden. En omdat iedere groep in zijn eigen bubbel zit blijft dat ook zo. Bijzonder ongemakkelijk.

Er hangt mist, witte wieven die zweven boven de weilanden zijn op het moment van schrijven (het is nog herfst) niet bijzonder of lastig, maar mooi. De herfst is ook de tijd van de begrotingen en de witte wieven zweven ook boven de meerjarenbegroting. Het zicht vooruit is dan ook beperkt. Net als de seizoenen, laat ook onze Carmelmeerjarenbegroting zich ondanks de mistflarden voorspellen.

In Nederland hebben we het meest kosteneffectieve onderwijs van de wereld. We staan in de top 10 van landen met kwalitatief het beste onderwijs, terwijl de meeste landen die hier instaan meer geld uitgeven aan onderwijs dan Nederland. Ondanks dit gegeven behoren we toch tot de top. Een prestatie van formaat, maar het Nederlands onderwijs heeft de gewoonte om een vrijwillige ouderbijdrage te vragen. Deze bijdrage staat ter discussie deze week.

Na 8 jaar praten lijkt er schot te zitten in nieuwe bekostiging voor het voortgezet onderwijs. Op 3 oktober sprak de vaste Kamercommissie van de Tweede Kamer over het voorstel voor de nieuwe bekostiging. Nieuwe bekostiging heeft altijd winnaars en verliezers, het geld wordt namelijk herverdeeld. In het jargon noemt men dat herverdeeleffecten, positief en negatief, het totale budget blijft immers gelijk. Wat mij betreft gaat dat ook op voor deze nieuwe manier van bekostigen.

In mijn rol als voorzitter zit ik vaak in de auto, omdat ik naar scholen ga. Laatst zat ik in de auto en, naast de telefoontjes die ik daar af en toe afhandel, luister ik ook heel wat uurtjes naar de radio. Ik viel middenin een discussie over de paasvuren en over de milieuverontreinigende consequenties daarvan. In deze discussie werd het een tegenstelling tussen oost en west.

Een fikse boete kreeg onze zoon van zijn school. Natuurlijk draaiden zijn ouders op voor de rekening, want zijn zakgeld was niet toereikend. De boete vloeide logisch voort uit de mishandeling van zijn schoolboeken. Eigenlijk was het dus geen boete, maar een rekening voor de schade die een lekkend flesje limonade in zijn schooltas had aangericht. De pagina's waren verkleefd. En op je spullen behoor je zuinig te zijn, zelfs al is het een tas vol met schoolboeken. Zoonlief vond het allemaal nogal oneerlijk, hij kon er toch niets aan doen?

Een jaar geleden aanvaardde ik de baan van voorzitter College van Bestuur van Stichting Carmelcollege. Voor de buitenwereld is dat niet altijd een positieve keuze: bestuurders zijn per definitie machtsbeluste, megalomane mensen en besturen die wat groter van omvang zijn, zijn per definitie slecht. Je moet dus wel een beetje gek zijn om met veel genoegen aan zo’n klus te beginnen. Ik ben nu een jaar verder en als ik terugkijk zie ik veel dingen om trots op te zijn. Ik deel ze graag met je.

Afgelopen vrijdag was een belangrijke dag voor onze International School in Haren. Op het eerste gezicht staat er een prachtige, oude villa. Maar deze villa voldeed niet meer aan de moderne eisen die we aan een schoolgebouw stellen. Daarom is er een gebouw achter geplaatst dat hier wél aan voldoet. Een gebouw met een mooie gemeenschapsruimte.

Vroeger, op de middelbare school, leek de tijd eindeloos. Voor eeuwig zat ik op de middelbare school. Een heerlijke ongedwongenheid. Kaarten in het tussenuur. Een beetje opletten in de les. Dollen met vrienden. En theedrinken met mams na schooltijd. Iets - precies genoeg - aan school doen. En als het dan nog kon ging ik even met de fiets, kar en surfplank naar Loosdrecht om te windsurfen. Na 7 jaar heb ik mijn vwo-diploma ervoor gekregen. Daarna was het even een harde leerschool op de universiteit, maar na de nodige aanloopproblemen kreeg ik de slag daar eindelijk - net op tijd - te pakken. Er werd mij tijd gegund.