We hebben een heerlijke zomer genoten. Althans: dat hoop ik voor jullie. Op het moment van schrijven (medio juni) zijn veel landen in Europa van kleur verschoten, oftewel het reisadvies van steeds meer landen is verschoven van oranje naar geel en groen. Dus dat heeft mogelijkheden geboden om de vleugels uit te slaan, de grens te verleggen en afstand te nemen van thuis en het werk. En dat was nodig, want wat zijn we afgelopen jaar razend druk geweest met de wisselende omstandigheden en we zijn met regelmaat overvallen door het gevoel van voortploeteren en 'overleven'. 

Maandag was ik naar Het Hooghuis in Oss. Twee keer per jaar voert het College van Bestuur een zogeheten managementgesprek met iedere instelling. Onderweg in de auto realiseer ik me hoe fijn het is om de scholen en collega’s weer fysiek te kunnen bezoeken in plaats van digitaal. We hebben natuurlijk veel te bespreken. Denk aan de financiën en huisvesting, een terugblik op ervaringen tijdens de coronaperiode, maar ook het NPO. Welke acties gaat de school uitvoeren om leerlingen op sociaal emotioneel vlak, op leervertragingen en op persoonsvorming weer ‘recht te trekken’?

Wandelen is in. Vorige week liep ik met mijn vrouw Erna opnieuw twee etappes van het Kustpad. Dat pad begint in Sluis en volgt dan de kust omhoog. De frisse zeewind. Het geluid van de meeuwen. Het verweerde beton van de keringen. En stilte afgewisseld met een gesprek. Ploegend door het zand met je rugzak vol bagage is het tempo laag. Dus ook alle tijd om te kletsen of om je heen kijken, en samen stil te zijn.

Voor deze blog raakte ik geïnspireerd door het boek Obstinate Education – Reconnecting School and Society, van Gert Biesta. Hij schetst dat we met z’n allen leven op één planeet. Wanneer iedereen krijgt wat ‘ie wil, hebben we geen planeet meer. Niks is helemaal maakbaar. En als je dat weet, dan hebben we een gezamenlijke verantwoordelijkheid om ervoor te zorgen dat we onderwijs krijgen om hiermee om te gaan. Obstinaat onderwijs geeft mee dat je nadenkt over het belang van het collectief, en dat dit belang soms voorbij vrijheid van het individu gaat. Op het moment dat je dit niet onder ogen wilt zien, dan loop je altijd tegen alle grenzen aan. 

Valt het met geld goed te maken? De door de leerlingen geleden schade. Gras groeit immers niet harder door eraan te trekken. Met andere woorden: de opgelopen vertraging in het leren is er. Tegelijkertijd dient het voorjaar zich aan. In de tuin is het de tijd om het gras te verticuteren, en kalk en mest uit te strooien. Hoewel mijn grasveld geleden heeft onder de extreme sneeuwval, weet ik dat het met zorg en aandacht weer bijtrekt. Vanaf mijn thuiswerkplek heb ik er goed zicht op en volg ik het nauwlettend. Hoe zit dat met onze leerlingen in het VO, wat kunnen we doen met een zak poen?