De Inspectie van het Onderwijs heeft laten weten dat de scholen volgend schooljaar niet beoordeeld worden op onderwijsresultaten. Ze houden namelijk rekening met de omstandigheden door de coronacrisis. Een verstandige keuze, want wat heeft het voor zin om leerlingen, die ondanks deze bijzondere omstandigheden toch heel veel hebben geleerd, te beoordelen op wat ze allemaal níet hebben geleerd?
Ook kondigde de Inspectie aan dat zij het vierjaarlijkse onderzoek bij besturen uitstellen. Ze zijn nu vooral bezig met afstandsonderwijs, de effecten van de coronacrisis op de resultaten en met de achterstanden van leerlingen. Het is natuurlijk alles behalve een normaal jaar. Desalniettemin is het van belang dat we zélf eigenaar zijn van het proces van (onderwijs)kwaliteit.

"Ik zit en ik adem" sprak de man. Hij was gekleed in een smoezelige broek en ouderwets wit hemd, en het speelde zich af op het toneel. De enige toneelvoorstelling waar ik, met de nodige gêne, in de pauze al vertrokken ben. Het tweede en laatste bedrijf kon me gestolen worden. Naar huis wilde ik. De aanloop naar de voorstelling was gehaast. Na een gejaagde dag werken en snelle hap avondeten bereikten we om 2 voor 8 onze stoelen in de schouwburg. Hoe anders nu? Ik zit en ik adem. Het uitbundige leven ligt stil. Ik doe mijn werk met toewijding vanachter het scherm, de schouwburg zit er nu niet in.

Het is januari, de maand waarin de traditionele open dagen jaarlijks plaatsvinden. Honderden kinderen die tegelijkertijd en samen met hun ouders een school bezoeken. Dit ritueel neemt dit jaar een andere wending. Het is allesbehalve de bedoeling dat hordes mensen tegelijk onze scholen ingaan. 

Drie zoenen voor allen voor een gezonder en gelukkig jaar! Zo'n smakkende zoen, links-rechts-links, waarbij de neuzen elkaar net niet raken. Jarenlang heb ik daarop geoefend, met een soepele beweging, bukkend (ik meet bijna 2 meter) en zo ook gelijk een veilige afstand creërend tussen mij en de ander. Door de jaren heen heb ik mijn terrein vergroot om met de zoen te wensen, groeten of feliciteren. Eerst alleen vrouwen, jaren daarna ook mannen in de familie en uiteindelijk ook mannen in de vriendenkring. Na jaren had ik ze (bijna) allemaal zo ver, er mocht gezoend worden. Behalve op het werk, daar zoen ik uitsluitend de vrouwen. Sommige mannen en vrouwen konden er niet aan wennen, mijn antenne daarvoor stond altijd aan. De subtiele gestrekte arm of aarzelende beweging was voor mij altijd voldoende om terug te deinzen en te volstaan met een welgemeende handdruk. Geen probleem, dacht ik.

Hé, dat klopt toch niet? Het is toch ‘Kennis is máár de helft’? Dat is die mooie uitspraak van Titus Brandsma, over dat onderwijs meer zou moeten zijn dan schoolvakken, cijfers en cognitie. Dat het gaat om ontplooiing in brede zin? Dat is zeker zo, maar op dit moment is kennis soms méér dan de helft.