Als docent in hart en nieren, vind ik het altijd buitengewoon leuk om uitgenodigd te worden op een school om lessen te bezoeken en collega’s te spreken. Ook het contact met leerlingen is altijd bijzonder inspirerend. Langzaam ben ik eraan gewend geraakt dat vrijwel niemand je kent als je als Carmelbestuurder zo’n school binnenloopt. Bij het noemen van je naam gaat er bij bijna niemand een lampje branden. Altijd fijn als de locatiedirecteur je dan even voorstelt in de docentenkamer. Maar dan nog loop je weleens een klas in en vraag je netjes of je even de les mag bijwonen, waarop de meeste docenten wel vriendelijk ‘ja’ roepen maar toch even vragen wat ik kom doen en wie ik ben.

Deze keer was ik bijzonder onder de indruk van een leergesprek tussen een docent Nederlands en een eerstejaars leerling vmbo-kt. De opdracht was om naar een filmpje te kijken van een leerling die een spreekbeurt houdt. Na het bekijken van het filmpje moeten de leerlingen een aantal vragen beantwoorden over de spreekbeurt. Over de opening en afsluiting, over het aantal behandelde onderwerpen, wat ze vonden van de eigen mening van de leerling, maar ook over wat ze goed vonden aan de manier van vertellen. In de klas ontstaat een discussie over het aantal behandelde onderwerpen. De meningen lopen uiteen tussen 3, 4 en 5. De docent vraagt gericht naar de onderwerpen en de uitkomst blijkt dat 4 en 5 beide mogelijk is. De meeste leerlingen zijn buitengewoon tevreden met dit antwoord en gaan aan de slag met de andere opgaven. Maar één leerling blijft piekeren, steekt haar vinger in de lucht en vraagt: ‘Wat ishet antwoord op deze vraag in het antwoordenboekje, 4 of 5?’ De docent gaat hier serieus op in: ’Waarom wil je dat weten?’ Het meisje zegt: ‘Een van de twee antwoorden is goed, 4 of 5. En ik wil weten welke.’ Ik vond het mooi dat de docent in staat was om uit te leggen dat, als je soms anders naar dingen kijkt, er meerdere oplossingen mogelijk zijn. Hij gaf haar niet het gevraagde antwoord maar wel de gevraagde les. Namelijk: het leven is niet zwart-wit en de grijstinten zijn ook belangrijk.

Karin van Oort,
Voorzitter College van Bestuur