"Ik zit en ik adem" sprak de man. Hij was gekleed in een smoezelige broek en ouderwets wit hemd, en het speelde zich af op het toneel. De enige toneelvoorstelling waar ik, met de nodige gêne, in de pauze al vertrokken ben. Het tweede en laatste bedrijf kon me gestolen worden. Naar huis wilde ik. De aanloop naar de voorstelling was gehaast. Na een gejaagde dag werken en snelle hap avondeten bereikten we om 2 voor 8 onze stoelen in de schouwburg. Hoe anders nu? Ik zit en ik adem. Het uitbundige leven ligt stil. Ik doe mijn werk met toewijding vanachter het scherm, de schouwburg zit er nu niet in.
 
Deze week was ik bij een mooi gesprek met de Carmelcommissie Identiteit. Over het onderwijs. Met gepassioneerde schoolleiders in de commissie die vertellen hoe het nu op school is. Dat het draadje bij docenten en leerlingen is uitgerekt en op spanning staat. Dat er bij velen een zekere gelatenheid is. Dat het voor docenten een opgave is om steeds weer originele, prikkelende, digitale lessen te verzorgen. Dat het in het publieke debat te veel draait om het onderwijsrendement en het 'even' inhalen van achterstanden. Dat examenleerlingen het niveau echt wel aankunnen, anders hadden ze niet in dat betreffende leerjaar gezeten. Dat we ervaren wat we al wisten; namelijk dat in digitaal onderwijs veel van het leren verloren gaat.  
 
We leren in deze tijd ook. Zoals het leren omgaan met veranderende omstandigheden en onzekerheid. Zoals dát wat er écht toe doet in de relatie tussen de leraar en de leerling. De noodzaak om echt contact te hebben. Het belang van school als sociale context voor onze leerlingen.  
 
Laten we aandacht hebben voor elkaar. Voor de collega achter het actiepunt. De leerling achter het huiswerk. En aandacht voor jezelf, zoek actief je inspiratie.  
 
Wat is jouw antwoord op de vraag ‘Hoe is het’? Zeg jij dan: "Ik zit en ik adem," zittend in een slonzige broek en ouderwets wit hemd?