Toen ik, ruim 35 jaar geleden, als docent Nederlands werkzaam was op de Carmelschool Sint Canisius in Almelo, begeleidde ik een werkgroep met leerlingen. Deze werkgroep ging eens in de twee weken ‘s middags met elkaar aan de slag met levensbeschouwelijke zaken, zoals: hoe kunnen we onze school leefbaar en gezellig houden, op welke manieren kunnen wij als leerlingen nog meer invloed krijgen op het dagelijks leven in de school zodat het nog meer een “thuis” wordt? Ja, deze vragen speelden toen ook al.

Zoals velen van ons al hebben vernomen, viert Stichting Carmelcollege volgend kalenderjaar in mei haar 100-jarig jubileum. 
Onlangs vroeg een jonge collega aan mij wat nou de rol is geweest van de karmelieten voor onze scholen. In het boek over de geschiedenis van de Orde der Karmelieten staat hierover: “Zij leverden het merendeel van het personeel: de rector, maar ook een stoet aan paters die deskundig waren of moesten zijn op verschillende terreinen. Door hun gestage arbeid en door hun contacten in het Twentse land zorgden ze ervoor dat middelbaar onderwijs een gewoon iets werd in een omgeving waarin studeren tot dan toe was voorbehouden aan enkelingen.”* Over socialisatie en emancipatie gesproken: woorden die toen nog niet uitgevonden waren, maar al wel in de praktijk werden gebracht. 

Wij zijn onderdeel van het grotere geheel. Deze uitspraak valt misschien niet zo goed in dit tijdsgewricht, waarbij de individuele mens centraal staat en we vooral niet moeten tornen aan de individuele vrijheid van de burger. Toch is er een andere kant. De kant van ‘wij samen’. Zoals theoloog Claartje Kruijff schrijft in haar boek Leegte achter de dingen: “Ongeacht daden, woorden, karakter, gedrag, cultuur, religie, IQ, status, gezondheid, bezit en persoonlijkheid, heeft ieder mens recht op erkenning. Ieder mens heeft geboorte- en bestaansrecht.”

Vroeger werd de discussie wel eens gevoerd of de school nu een leerhuis is óf een leefgemeenschap. Dit vanuit de optiek dat kennis centraal stond en dat die moest worden overgedragen.
Wie echter nu nog ontkent dat de school een leefgemeenschap is, leeft buiten de werkelijkheid. Als corona ons íéts geleerd heeft, dan is het wel dat de school heel belangrijk is voor het groeien en samenleven van jongeren met en ván elkaar. “Vitamine S” (sociaal gedrag) is voor jongeren heel belangrijk, ook in de leefgemeenschap die school is.

En toen was het bijna vakantie. Een periode waarin mensen de tijd nemen om terug te blikken en ook alvast vooruit te kijken naar de tijd die komen gaat.